Memories
Door: Vivian Bekker
Blijf op de hoogte en volg Viev
03 December 2015 | Australië, Sydney
Lieve allemaal,
Over de helft van mijn avontuur al weer.. de tijd hier vliegt voorbij. En dat besef ik me maar al te goed. Maar wat wil je ook: zo veel mogelijk dingen plannen omdat je zo veel mogelijk wilt zien, en dan achteraf roepen “Time flies when you’re having fun”. Het is echt waar.
De verschillen met Nederland worden ook steeds groter. Zie ik mijn moeder via Skype ingepakt in dikke kleren terwijl ik me druk maak of ik vandaag een korte broek of toch een rokje aan zal doen. En een kerstmarkt bezoeken terwijl ik een lekkere ijsco eet voelt ook wel een beetje raar. Het is nog maar net december, maar kerst is hier al in volle gang.
Thuis staat de kerstboom al opgetuigd, in de stad hangen overal mooie lichtjes en morgen hebben we Christmasparty op stage. De klanten zijn uitgenodigd, oud personeel komt en we gaan eerst met ons allen in het kantoor dineren waarna we elkaar cadeautjes geven volgens de Secret Santa (lootjes trekken). Erg veel zin in! Dit kan ook een beetje worden gezien als een afscheidsfeestje, ik heb nog maar 10 (!!) dagen stage te gaan.
Op stage gaat het voor de rest goed! Met de komst van een nieuwe stagiaire kan ik iets meer uit handen geven en voor mijn onderzoek aan de slag. Voor school doe ik een onderzoek hoe wij meer internationale stagiaires kunnen werven. Hiervoor ga ik eerst bekijken welke doelgroep dat is en hoe ik hen het beste kan bereiken. Vervolgens kan ik aan de slag gaan voor wat ik echt leuk vind: een promotiefilmpje produceren, blogposts maken, affiche maken en iets op de website schrijven. Helaas ben ik nog niet in dat stadium, maar ben ik nog bezig met de voorafgaande opdrachten. Daar ben ik nog een beetje in blijven hangen… (lees: verjaardagen, dagtripjes, weekendtripjes)
Na stage heb ik nog zes weken tijd om te reizen en vanaf nu heb ik nog drie weken in Sydney. Afgelopen weekend heb ik dan eindelijk kangoeroes gezien! Ben je al een paar maanden in Australie, heb je nog geen kangoeroe gezien.. met een aantal vrienden waren we bereid om de afstand Amsterdam – Parijs af te reizen om tamme kangoeroes op een groot veld te zien. Ik was zo blij als een klein kind! De nodige voorbereidingen waren al gedaan; een zakje met wortelen bij me en ze rustig proberen te benaderen. Een half uur later nam ik het rustig benaderen maar voor lief; we maakten foto’s, we knuffelden, ik aaide en voerde ze. Eindelijk!
Zondag zijn we naar het Royal National Park in Sydney geweest. Daar hebben we eerst een uur lang in de bush bush gelopen waarna we beloond werden met een ge-wel-dig uitzicht. Het groene bos liep over in een wit strand wat over liep in een helder blauwe zee. Na nog een uur wandelen en klauteren naderde we de kust en zagen we de zee van dichtbij. En bovenaf. We hadden een bospad gemist waardoor we nu onze eindbestemming vanaf een vijf meter hoge rots zagen. Een beetje uitdaging sloeg ons niet uit het veld, we besloten om naar beneden te klauteren (Pap & mam, ik ben veilig). Het lichamelijk zware werk werd beloond, ons doel was bereikt; de natuurlijke waterbron in de vorm van een 8 vinden. Met een temperatuur van 31 graden zijn we er direct ingeplonst. Niet gek veel later kwam er een hevige golf aan, die ons uit de 8 trok ons mee sleurde over de gladde maar toch ook scherpe stenen. Auw. Gelukkig konden we er op een aantal schaafwonden en blauwe plekken nog om lachen. Heel hard om lachen.. achteraf. Letterlijk een herinnering aan die 8 die we niet snel zullen vergeten. Gelukkig is deze herinnering tijdelijk en mijn piercing die ik sinds 3 weken heb niet. Ja, ik heb een piercing! Ik weet het.. Toen ik mijn ouders alleen een foto van de tattooshop stuurde met de mededeling dat ik mijn Aussie avontuur ging vastleggen, waren zij ook wel een tikkeltje nieuwsgierig. Maar, dat nam ik weg door een aantal uur later te reageren dat het een kleine, onschuldige en vooral erg spontane piercing bovenin mijn oor is geworden. Blij mee! (en mijn ouders ook)
Nu kerst wat dichterbij komt, begin ik zo langzamerhand de lieve koppies van het thuisfront wel een beetje te missen. (Pfieuw, dat is er uit). Inmiddels staat de teller van kaarten uit Nederland op 9 en geven ze mijn kamer een mooie versiering. Ook staat mijn agenda steeds iets voller met Skypegesprekken met vriendinnen, huisgenootje en familie. Gelukkig is het contact makkelijk te onderhouden en dat bewijst mijn oma maar weer. Gisteravond belde ze me plotseling. Niet alleen voor mij was dat onverwacht.. “Goh, ik wist niet dat je kon bellen via Facebook. Wat mooi. Ik heb waarschijnlijk ergens op een verkeerd knopje gedrukt. Maar, hoe gaat het daar meissie?” Knap gedaan oma, het was gezellig!
Liefs,
Viev
Over de helft van mijn avontuur al weer.. de tijd hier vliegt voorbij. En dat besef ik me maar al te goed. Maar wat wil je ook: zo veel mogelijk dingen plannen omdat je zo veel mogelijk wilt zien, en dan achteraf roepen “Time flies when you’re having fun”. Het is echt waar.
De verschillen met Nederland worden ook steeds groter. Zie ik mijn moeder via Skype ingepakt in dikke kleren terwijl ik me druk maak of ik vandaag een korte broek of toch een rokje aan zal doen. En een kerstmarkt bezoeken terwijl ik een lekkere ijsco eet voelt ook wel een beetje raar. Het is nog maar net december, maar kerst is hier al in volle gang.
Thuis staat de kerstboom al opgetuigd, in de stad hangen overal mooie lichtjes en morgen hebben we Christmasparty op stage. De klanten zijn uitgenodigd, oud personeel komt en we gaan eerst met ons allen in het kantoor dineren waarna we elkaar cadeautjes geven volgens de Secret Santa (lootjes trekken). Erg veel zin in! Dit kan ook een beetje worden gezien als een afscheidsfeestje, ik heb nog maar 10 (!!) dagen stage te gaan.
Op stage gaat het voor de rest goed! Met de komst van een nieuwe stagiaire kan ik iets meer uit handen geven en voor mijn onderzoek aan de slag. Voor school doe ik een onderzoek hoe wij meer internationale stagiaires kunnen werven. Hiervoor ga ik eerst bekijken welke doelgroep dat is en hoe ik hen het beste kan bereiken. Vervolgens kan ik aan de slag gaan voor wat ik echt leuk vind: een promotiefilmpje produceren, blogposts maken, affiche maken en iets op de website schrijven. Helaas ben ik nog niet in dat stadium, maar ben ik nog bezig met de voorafgaande opdrachten. Daar ben ik nog een beetje in blijven hangen… (lees: verjaardagen, dagtripjes, weekendtripjes)
Na stage heb ik nog zes weken tijd om te reizen en vanaf nu heb ik nog drie weken in Sydney. Afgelopen weekend heb ik dan eindelijk kangoeroes gezien! Ben je al een paar maanden in Australie, heb je nog geen kangoeroe gezien.. met een aantal vrienden waren we bereid om de afstand Amsterdam – Parijs af te reizen om tamme kangoeroes op een groot veld te zien. Ik was zo blij als een klein kind! De nodige voorbereidingen waren al gedaan; een zakje met wortelen bij me en ze rustig proberen te benaderen. Een half uur later nam ik het rustig benaderen maar voor lief; we maakten foto’s, we knuffelden, ik aaide en voerde ze. Eindelijk!
Zondag zijn we naar het Royal National Park in Sydney geweest. Daar hebben we eerst een uur lang in de bush bush gelopen waarna we beloond werden met een ge-wel-dig uitzicht. Het groene bos liep over in een wit strand wat over liep in een helder blauwe zee. Na nog een uur wandelen en klauteren naderde we de kust en zagen we de zee van dichtbij. En bovenaf. We hadden een bospad gemist waardoor we nu onze eindbestemming vanaf een vijf meter hoge rots zagen. Een beetje uitdaging sloeg ons niet uit het veld, we besloten om naar beneden te klauteren (Pap & mam, ik ben veilig). Het lichamelijk zware werk werd beloond, ons doel was bereikt; de natuurlijke waterbron in de vorm van een 8 vinden. Met een temperatuur van 31 graden zijn we er direct ingeplonst. Niet gek veel later kwam er een hevige golf aan, die ons uit de 8 trok ons mee sleurde over de gladde maar toch ook scherpe stenen. Auw. Gelukkig konden we er op een aantal schaafwonden en blauwe plekken nog om lachen. Heel hard om lachen.. achteraf. Letterlijk een herinnering aan die 8 die we niet snel zullen vergeten. Gelukkig is deze herinnering tijdelijk en mijn piercing die ik sinds 3 weken heb niet. Ja, ik heb een piercing! Ik weet het.. Toen ik mijn ouders alleen een foto van de tattooshop stuurde met de mededeling dat ik mijn Aussie avontuur ging vastleggen, waren zij ook wel een tikkeltje nieuwsgierig. Maar, dat nam ik weg door een aantal uur later te reageren dat het een kleine, onschuldige en vooral erg spontane piercing bovenin mijn oor is geworden. Blij mee! (en mijn ouders ook)
Nu kerst wat dichterbij komt, begin ik zo langzamerhand de lieve koppies van het thuisfront wel een beetje te missen. (Pfieuw, dat is er uit). Inmiddels staat de teller van kaarten uit Nederland op 9 en geven ze mijn kamer een mooie versiering. Ook staat mijn agenda steeds iets voller met Skypegesprekken met vriendinnen, huisgenootje en familie. Gelukkig is het contact makkelijk te onderhouden en dat bewijst mijn oma maar weer. Gisteravond belde ze me plotseling. Niet alleen voor mij was dat onverwacht.. “Goh, ik wist niet dat je kon bellen via Facebook. Wat mooi. Ik heb waarschijnlijk ergens op een verkeerd knopje gedrukt. Maar, hoe gaat het daar meissie?” Knap gedaan oma, het was gezellig!
Liefs,
Viev
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
